Η μεγάλη επέτειος έφτασε!

Πριν από 2500 χρόνια 2 στρατοί βρίσκονταν παραταγμένοι ο ένας απέναντι στο άλλον στην πεδιάδα του Μαραθώνα. Ο Περσικός στρατός, όπως γράφει ο Ηρόδοτος, κουβαλούσε μέσα στα πλοία του, μαζί με τον εξοπλισμό του και ένα κομμάτι μάρμαρο για να κατασκευάσει το μνημείο της νίκης μετά την σίγουρη νίκη. Ο Ελληνικός στρατός κουβαλούσε την ελπίδα απέναντι σε έναν υπεράριθμο αντίπαλο, ένα μοτίβο που θα επαναλαμβανόταν πολλές φορές στην αρχαία αλλά και στην νεώτερη Ιστορία. Τελικά το Περσικό μάρμαρο χάθηκε στην θάλασσα και οι 192 Αθηναίοι που έπεσαν στην μάχη πέρασαν στην αθανασία ως οι μορφές των 192 ιππέων της πομπής των Παναθηναίων στην ζωφόρο του Παρθενώνα.

Αύριο θα γιορτάσουμε αυτήν την ιστορική μάχη τρέχοντας τον Μαραθώνιο δρόμο. Όμως υπάρχει μια αντίφαση σε αυτό: τρέχουμε για την Ειρήνη και την φιλία των λαών μαζί με χιλιάδες δρομείς από όλον τον κόσμο σε ανάμνηση μιας μάχης.

Δεν γιορτάζουμε όμως τον πόλεμο αλλά την Ειρήνη που επακολούθησε μετά τον πόλεμο. Μετά την νίκη τους οι Αθηναίοι κατάφεραν να θεμελιώσουν την Δημοκρατία και να βάλουν στο επίκεντρο του πολιτισμού τους τον ελεύθερο άνθρωπο. Κι άλλοι μεγάλοι πολιτισμοί πρόσφεραν στην Παγκόσμια Κληρονομιά: οι Αιγύπτιοι, οι Κινέζοι, οι Βαβυλώνιοι, ακόμα και οι Πέρσες, σε αντίθεση με όσα γράφουν πολλοί ιστορικοί σε μία προσπάθεια τους να δαιμονοποίησουν τον αντιπάλο, είχαν σπουδαίους πολιτισμούς. Αλλά μόνο στην Αθήνα ο Ελεύθερος Πολίτης και ο Δήμος ήταν το κυρίαρχο στοιχείο του καινοφανούς πολιτεύματος: της Δημοκρατίας.

Οι 192 Αθηναίοι και 11 Πλαταιείς που έπεσαν στην μάχη μας έδωσαν την δυνατότητα να γνωρίσουμε τον χρυσό αιώνα του Περικλή. Να διαβάζουμε τα γραπτά του Πλάτωνα και να βλέπουμε τα θεατρικά έργα του Αισχύλου που πολέμησε και ο ίδιος στην μάχη του Μαραθώνα μαζί με τον αδελφό του Κυναίγειρο ο οποίος και σκοτώθηκε. Η Αθηναϊκή Δημοκρατία παρόλο που δεν ήταν τέλεια, παρόλο που υποβίβαζε τις γυναίκες και διαχώριζε τους δούλους ήταν η βάση για τα σημερινά επιτεύγματα της επιστήμης. Πάνω στον Κούρο είδαμε να ξετυλίγεται η διπλή σπείρα του DNA και ατενίσαμε τα αστέρια, όπως μας παρουσίασε ο Δημήτρης Παπαϊωάννου στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων στην Αθήνα. Η Τέχνη, ο Πολιτισμός και η Επιστήμη του σήμερα οφείλουν πολλά στην νίκη των Αθηναίων στον Μαραθώνα. Χωρίς αυτά τα επιτεύγματα η μάχη του Μαραθώνα θα ήταν μια μικρή υποσημείωση στην Αρχαία Ιστορία.

Αύριο στον αγώνα μας όταν θα περάσουμε από τον Τύμβο, ας φέρουμε στην μνήμη μας τι πέτυχαν για μας αυτοί που θυσιάστηκαν στην πεδιάδα του Μαραθώνα: πως χάρη σε αυτούς τρέχουμε Ελεύθεροι για να αναγγείλουμε τον προσωπικό μας Άθλο. Το μήνυμα της Ειρήνης έφτασε παντού στον κόσμο και οι χιλιάδες δρομείς από δεκάδες χώρες που τρέχουν μαζί μας είναι η ζωντανή απόδειξη.

Εύχομαι σε όλους καλό τερματισμό, ανεξαρτήτως επιδόσεων αύριο θα είναι μια μεγάλη γιορτή!

Υστερόγραφο: Δεν αναφέρομαι στον Μαραθωνοδρόμο της νίκης μια και η διαχρονική αξία είναι πρωτίστως το μήνυμα της νίκης και όχι ο αγγελιοφόρος. Στην διαμάχη για το αν υπήρξε ή δεν υπήρξε ο δρομέας του "Νενικήκαμεν" μπορώ μόνο να αντιτάξω ότι ο Μύθος είναι τόσο αληθινός όσο εμείς θέλουμε να πιστεύουμε κι έτσι για μένα ο αγγελιοφόρος είναι εξίσου απτός και αληθινός με τον στρατηγό Μιλτιάδη.

Η επιστροφή!

Το 2009 πέρασε χωρίς να τρέξω Μαραθώνιο. Ήταν μια συνειδητή επιλογή μια και το 2008 ήταν μια δύσκολη χρονιά για μένα η οποία τελείωσε αγωνιστικά με ένα πολύ κακό αποτέλεσμα στην Κλασική διαδρομή. Αποφάσισα λοιπόν ότι είχε έρθει ο καιρός να ξεκουραστώ, να αλλάξω παραστάσεις και να ασχοληθώ πιο συστηματικά με το Τρίαθλο. Όμως τον Μαραθώνιο δεν τον ξέχασα, πως θα μπορούσα άλλωστε ακόμα κι αν το ήθελα, οι φίλοι της τρεχαλο-παρέας δεν σταματούσαν να μου το υπενθυμίζουν.

Οπότε ήρθε ο καιρός να αποφασίσω: Ή να αλλάξω τον τίτλο του blog σε Πρώην Μαραθωνοδρόμος ή να ξανατρέξω 42.195 μέτρα. Η αφορμή ήταν μοναδική μια και όπως όλοι όσοι διαβάζετε το παρών blog ήδη ξέρετε φέτος συμπληρώνονται 2500 χρόνια από την μάχη του Μαραθώνα. Η αίτηση συμμετοχής μου έχει ήδη πάρει το δρόμο της κι εγώ θα πάρω τον δικό μου δρόμο στις προπονήσεις. Όχι όμως ακόμα, αυτό θα γίνει μετά τον Ιούνιο, προς το παρόν έχω στο μυαλό μου μόνο το Τρίαθλο σαν στόχο. Αλλά τα βράδια όπως έγραψε και ο Eugenio Montale :

Se la notte sogno, sogno di essere un maratoneta

Εαν την νύχτα ονειρεύομαι, ονειρεύομαι ότι είμαι ένας Μαραθωνοδρόμος

Ραντεβού στην εκκίνηση λοιπόν!

Γιατί τρέχουμε;

Πριν υπάρξουν τα αθλήματα, πριν υπάρξει ο σύγχρονος πολιτισμός, πριν την γέννηση της τεχνολογίας το τρέξιμο ήταν για τους ανθρώπους το κυνήγι της λείας και ο υπέρτατος στόχος η επιβίωση. Αν εξαιρέσουμε κάποιες μοντέρνες λεπτομέρειες όπως τα ρούχα και τα παπούτσια του κυνηγού οι εικόνες είναι ίδιες κι απαράλλαχτες εδώ και χιλιάδες χρόνια στην έρημο Καλαχάρι της Αφρικανικής ηπείρου. Υπάρχει άραγε κανένας που να αμφισβητεί την προέλευση του αρχέγονου ταλέντου των σύγχρονων Αφρικανών δρομέων;

Υστερόγραφο: Επειδή στις μέρες μας γίνεται πολύς λόγος για το σύγχρονο κυνήγι σας καλώ να δείτε τον σεβασμό με τον οποίο αντιμετωπίζει ο δρομέας-κυνηγός της φυλής των Σαν το θήραμα. Μετά από έναν αγώνα επιβίωσης με ίσους όρους για κυνηγό και θήραμα ο κυνηγός ευχαριστεί την φύση που του χάρισε τροφή για τον ίδιο και την φυλή του και εξαγνίζεται για τον θάνατο του θηράματος.

Rudy Garcia-Tolson άλλος ένας Ironman

Στις 22 Νοεμβρίου τερμάτισε το Ironman Arizona με χρόνο 16 ώρες 6 λεπτά και 27 δευτερόλεπτα, κολύμπησε τα 3,8 χιλιόμετρα σε 1:00:42 ποδηλάτησε 180 χιλιόμετρα σε 8:44:45 και έτρεξε 42,195 μέτρα σε 6:00:22. Είναι ο πρώτος στην ιστορία Τριαθλητής που τερματίζει Ironman με 2 τεχνητά πόδια πάνω από το γόνατο. Τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να εκφράσω τον θαυμασμό μου.

Σημείωση:
Ο Scott Rigsby για τον οποίο έγραψα παλιότερα εδώ:
http://42195-meters.blogspot.com/2008/01/scott-rigsby.html
έχει τεχνητά πόδια κάτω από το γόνατο.