Παρουσίες και απουσίες στον τερματισμό

Μερικές φορές ένας αποτυχημένος αγώνας έχει μεγαλύτερη αξία από ένα πετυχημένο.

Τρέχω τον Μαραθώνιο για δικούς μου προσωπικούς λόγους, όπως όλοι οι ερασιτέχνες δρομείς. Αυτήν την φορά όμως έτρεξα με στόχο την ατομική επίδοση αλλά τελικά τερμάτισα για εντελώς άλλο λόγο.

Θυμάμαι ότι όταν έτρεξα τον Μαραθώνιο για πρώτη φορά η χαρά μου ήταν τεράστια όταν πέρασα την γραμμή του τερματισμού, όμως αισθανόμουν παράλληλα και μια μεγάλη λύπη: Ο πατέρας μου δεν ήταν στην ζωή για να με καμαρώσει. Ο ίδιος ποτέ δεν είχε ασχοληθεί με τον αθλητισμό, ποτέ δεν τον είχα δει να κάνει άλλη άσκηση εκτός από το περπάτημα. Εκτός όμως από το ποδόσφαιρο πάντα παρακολουθούσε από την τηλεόραση και στίβο. Εκείνος ήταν που μου είχε διηγηθεί για τον Αμπέμπε Μπικίλα που τερμάτιζε πρώτος τον Μαραθώνιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκυο και έκανε μετά την αποθεραπεία του ξεκούραστος σαν να είχε τρέξει σε αγώνα 5 χιλιομέτρων ενώ οι άλλοι αθλητές έπεφταν κάτω κατάκοποι από την προσπάθεια. Εκείνος ήταν που μου είχε διηγηθεί για τον Εμίλ Ζάτοπεκ που κέρδισε 3 χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1952 και οι συναθλητές του τον σήκωναν στα χέρια ενώ όλοι οι θεατές στο στάδιο φώναζαν ρυθμικά το όνομα του.















Κι αν ο ίδιος δεν είχε καταφέρει να παρακολουθήσει ως θεατής τους Ολυμπιακούς Αγώνες, άλλωστε που λεφτά για ταξίδια σε δύσκολες τότε εποχές, έβλεπε όμως στον κινηματογράφο την ταινία-ανασκόπηση που παρουσίαζε τους αγώνες, αφού δεν υπήρχε η τηλεόραση στην Ελλάδα. Ήταν αυτές οι διηγήσεις με την σφραγίδα του μύθου που παρουσίαζαν αθλητές πάνω από τα καθημερινά μέτρα, σχεδόν ημίθεους της αρχαίας παράδοσης, που με έκαναν να αγαπήσω τον αθλητισμό και φύτεψαν τον σπόρο του Μαραθωνίου.

Κι εκείνη ακριβώς την στιγμή όταν κατάφερα και τερμάτισα τον πρώτο μου Μαραθώνιο σκεφτόμουν τα γεγονότα που δεν έζησε να δει ο πατέρας μου: τον γάμο μου, την γέννηση των παιδιών μου αλλά πάνω από όλα σκεφτόμουν εκείνη την ώρα ότι δεν πρόλαβε να δει τον τερματισμό μου στον Μαραθώνιο. Ήμουν τόσο σίγουρος ότι θα ήταν πολύ περήφανος για μένα, παρόλο που δεν είχα καμία σχέση με τους θρυλικούς Μαραθωνοδρόμους.

Φέτος ο τερματισμός στον Μαραθώνιο της Κλασικής διαδρομής ήρθε σε χρόνο πολύ κατώτερο από τις προσδοκίες μου. Αλλά αφού δεν με βρήκε κάποιος τραυματισμός στον αγώνα πίεσα τον εαυτό μου να τερματίσει. Παρόλο που από την αρχή η εμπειρία έλεγε ότι ο αγώνας θα ήταν χαμένος, παρόλο που η εγκατάλειψη ήταν μια λογική εξέλιξη, είχα ένα ραντεβού. Με κάποιον που σίγουρα δεν θα βρισκόταν στον τερματισμό. Κι αυτός ήταν ένας λόγος για να βρίσκομαι με κάθε τρόπο εκεί ασχέτως αποτελέσματος ή στόχου.

Αντίο μάνα κι ας μην ήσουν εκεί, εγώ ήρθα.