Απόψε αποφάσισα να βγω να τρέξω το βράδυ, μια κοινωνική υποχρέωση δεν μου επέτρεψε να κάνω την πρωινή μου προπόνηση. Ξεκίνησα λοιπόν να τρέχω στην γειτονιά μου στον δρόμο. Ο καιρός ήταν κρύος (κάτι που προσωπικά μου αρέσει) και δεν φύσαγε. Διάλεξα δρόμους με λίγη κίνηση και έκανα μερικούς γύρους στην διαδρομή που είχα πρωτοχαρτογραφήσει πέρσι το καλοκαίρι (δείτε εδώ) . Τα σπίτια ήταν στολισμένα για τα Χριστούγεννα, άλλα πιο όμορφα, άλλα που δεν μου άρεσαν και τόσο, μερικά λιτά και μερικά πολύ φορτωμένα με φωτάκια. Οι περισσότεροι κάτοικοι κλεισμένοι στο σπίτι ή στα αυτοκίνητα να πηγαίνουν ή να επιστρέφουν από επισκέψεις.
Μετά από λίγη ώρα οι αισθήσεις αρχίζουν και οξύνονται: πρώτα η όσφρηση και από το ίδιο σημείο που είχα ξαναπεράσει τώρα μυρίζω το γλυκό που ψήνεται, πιο κάτω κάποιος κάει ξύλα στο τζάκι και δυστυχώς κι ένας ανοιχτός κάδος μυρίζει σκουπιδίλα. Μετά η ακοή: τα φύλλα που φυσάει ο αέρας, το καπάκι από το κουτί που κλείνει ο διανομέας με τις πίτσες, κάποια κρεμασμένα κουδουνάκια σε ένα σπίτι. Τα χιλιόμετρα περνούν χωρίς κόπο και οι σκέψεις φεύγουν από τα καθημερινά. Έξω από ένα βίντεο κλαμπ ο μαύρος σκύλος που κρατάει από το λουρί κάποιος πελάτης με κοιτάει με ζήλια. "Πόσο θα 'θελα να τρέξω μαζί σου! Το αφεντικό μου με φέρνει στο μαγαζί για να πάρει ταινίες και να ξαπλώσει όλο το βράδι στον καναπέ και μένα με κρατάει δεμένο στο σπίτι." φαίνεται να μου λέει το μελαγχολικό τετράποδο.
Η βόλτα μου με φέρνει έξω από ένα αστυνομικό τμήμα. Αρχίζω να σκέφτομαι ότι ίσως ήταν λάθος να φορέσω μαύρη εμφάνιση απόψε και το μυαλό γυρίζει στα πρόσφατα θλιβερά γεγονότα. Όμως η μεγάλη ανηφόρα που ακολουθεί καθαρίζει τις μαύρες σκέψεις, τώρα η ανάσα βαραίνει και ο ρυθμός πέφτει αναγκαστικά. Η θέα όμως της θάλασσας από ψηλά με αποζημιώνει και με το παραπάνω. Η χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα είναι πεντακάθαρη βλέπω τα φώτα της Αίγινας και της Σαλαμίνας και κάποια πλοία που ταξιδεύουν μέσα στην νύχτα. Σύντομα όμως φτάνω στο σπίτι μου και είναι ώρα να βάλω τέλος αν και απόψε εύκολα θα μπορούσα να τρέχω πολλές ώρες.
Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008
Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008
Τόκυο 1964, Μαραθώνιος Ολυμπιακών Αγώνων: Abebe Bikila
Στα Αιθιοπικά Αnbessa είναι το λιοντάρι. Αυτός είναι ο τίτλος του τραγουδιού που συνοδεύει το βίντεο και είναι αφιερωμένο στον Abebe Bikila. Και όπως εξήγησα και στην προηγούμενη ανάρτηση ένας από τους 42195 λόγους που τρέχω τον Μαραθώνιο είναι και ο σπουδαίος Αιθίοπας αθλητής Abebe Bikila.
Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008
Παρουσίες και απουσίες στον τερματισμό
Μερικές φορές ένας αποτυχημένος αγώνας έχει μεγαλύτερη αξία από ένα πετυχημένο.
Τρέχω τον Μαραθώνιο για δικούς μου προσωπικούς λόγους, όπως όλοι οι ερασιτέχνες δρομείς. Αυτήν την φορά όμως έτρεξα με στόχο την ατομική επίδοση αλλά τελικά τερμάτισα για εντελώς άλλο λόγο.
Θυμάμαι ότι όταν έτρεξα τον Μαραθώνιο για πρώτη φορά η χαρά μου ήταν τεράστια όταν πέρασα την γραμμή του τερματισμού, όμως αισθανόμουν παράλληλα και μια μεγάλη λύπη: Ο πατέρας μου δεν ήταν στην ζωή για να με καμαρώσει. Ο ίδιος ποτέ δεν είχε ασχοληθεί με τον αθλητισμό, ποτέ δεν τον είχα δει να κάνει άλλη άσκηση εκτός από το περπάτημα. Εκτός όμως από το ποδόσφαιρο πάντα παρακολουθούσε από την τηλεόραση και στίβο. Εκείνος ήταν που μου είχε διηγηθεί για τον Αμπέμπε Μπικίλα που τερμάτιζε πρώτος τον Μαραθώνιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκυο και έκανε μετά την αποθεραπεία του ξεκούραστος σαν να είχε τρέξει σε αγώνα 5 χιλιομέτρων ενώ οι άλλοι αθλητές έπεφταν κάτω κατάκοποι από την προσπάθεια. Εκείνος ήταν που μου είχε διηγηθεί για τον Εμίλ Ζάτοπεκ που κέρδισε 3 χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1952 και οι συναθλητές του τον σήκωναν στα χέρια ενώ όλοι οι θεατές στο στάδιο φώναζαν ρυθμικά το όνομα του.
Κι αν ο ίδιος δεν είχε καταφέρει να παρακολουθήσει ως θεατής τους Ολυμπιακούς Αγώνες, άλλωστε που λεφτά για ταξίδια σε δύσκολες τότε εποχές, έβλεπε όμως στον κινηματογράφο την ταινία-ανασκόπηση που παρουσίαζε τους αγώνες, αφού δεν υπήρχε η τηλεόραση στην Ελλάδα. Ήταν αυτές οι διηγήσεις με την σφραγίδα του μύθου που παρουσίαζαν αθλητές πάνω από τα καθημερινά μέτρα, σχεδόν ημίθεους της αρχαίας παράδοσης, που με έκαναν να αγαπήσω τον αθλητισμό και φύτεψαν τον σπόρο του Μαραθωνίου.
Κι εκείνη ακριβώς την στιγμή όταν κατάφερα και τερμάτισα τον πρώτο μου Μαραθώνιο σκεφτόμουν τα γεγονότα που δεν έζησε να δει ο πατέρας μου: τον γάμο μου, την γέννηση των παιδιών μου αλλά πάνω από όλα σκεφτόμουν εκείνη την ώρα ότι δεν πρόλαβε να δει τον τερματισμό μου στον Μαραθώνιο. Ήμουν τόσο σίγουρος ότι θα ήταν πολύ περήφανος για μένα, παρόλο που δεν είχα καμία σχέση με τους θρυλικούς Μαραθωνοδρόμους.
Φέτος ο τερματισμός στον Μαραθώνιο της Κλασικής διαδρομής ήρθε σε χρόνο πολύ κατώτερο από τις προσδοκίες μου. Αλλά αφού δεν με βρήκε κάποιος τραυματισμός στον αγώνα πίεσα τον εαυτό μου να τερματίσει. Παρόλο που από την αρχή η εμπειρία έλεγε ότι ο αγώνας θα ήταν χαμένος, παρόλο που η εγκατάλειψη ήταν μια λογική εξέλιξη, είχα ένα ραντεβού. Με κάποιον που σίγουρα δεν θα βρισκόταν στον τερματισμό. Κι αυτός ήταν ένας λόγος για να βρίσκομαι με κάθε τρόπο εκεί ασχέτως αποτελέσματος ή στόχου.
Αντίο μάνα κι ας μην ήσουν εκεί, εγώ ήρθα.
Τρέχω τον Μαραθώνιο για δικούς μου προσωπικούς λόγους, όπως όλοι οι ερασιτέχνες δρομείς. Αυτήν την φορά όμως έτρεξα με στόχο την ατομική επίδοση αλλά τελικά τερμάτισα για εντελώς άλλο λόγο.
Θυμάμαι ότι όταν έτρεξα τον Μαραθώνιο για πρώτη φορά η χαρά μου ήταν τεράστια όταν πέρασα την γραμμή του τερματισμού, όμως αισθανόμουν παράλληλα και μια μεγάλη λύπη: Ο πατέρας μου δεν ήταν στην ζωή για να με καμαρώσει. Ο ίδιος ποτέ δεν είχε ασχοληθεί με τον αθλητισμό, ποτέ δεν τον είχα δει να κάνει άλλη άσκηση εκτός από το περπάτημα. Εκτός όμως από το ποδόσφαιρο πάντα παρακολουθούσε από την τηλεόραση και στίβο. Εκείνος ήταν που μου είχε διηγηθεί για τον Αμπέμπε Μπικίλα που τερμάτιζε πρώτος τον Μαραθώνιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκυο και έκανε μετά την αποθεραπεία του ξεκούραστος σαν να είχε τρέξει σε αγώνα 5 χιλιομέτρων ενώ οι άλλοι αθλητές έπεφταν κάτω κατάκοποι από την προσπάθεια. Εκείνος ήταν που μου είχε διηγηθεί για τον Εμίλ Ζάτοπεκ που κέρδισε 3 χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1952 και οι συναθλητές του τον σήκωναν στα χέρια ενώ όλοι οι θεατές στο στάδιο φώναζαν ρυθμικά το όνομα του.
Κι αν ο ίδιος δεν είχε καταφέρει να παρακολουθήσει ως θεατής τους Ολυμπιακούς Αγώνες, άλλωστε που λεφτά για ταξίδια σε δύσκολες τότε εποχές, έβλεπε όμως στον κινηματογράφο την ταινία-ανασκόπηση που παρουσίαζε τους αγώνες, αφού δεν υπήρχε η τηλεόραση στην Ελλάδα. Ήταν αυτές οι διηγήσεις με την σφραγίδα του μύθου που παρουσίαζαν αθλητές πάνω από τα καθημερινά μέτρα, σχεδόν ημίθεους της αρχαίας παράδοσης, που με έκαναν να αγαπήσω τον αθλητισμό και φύτεψαν τον σπόρο του Μαραθωνίου.
Κι εκείνη ακριβώς την στιγμή όταν κατάφερα και τερμάτισα τον πρώτο μου Μαραθώνιο σκεφτόμουν τα γεγονότα που δεν έζησε να δει ο πατέρας μου: τον γάμο μου, την γέννηση των παιδιών μου αλλά πάνω από όλα σκεφτόμουν εκείνη την ώρα ότι δεν πρόλαβε να δει τον τερματισμό μου στον Μαραθώνιο. Ήμουν τόσο σίγουρος ότι θα ήταν πολύ περήφανος για μένα, παρόλο που δεν είχα καμία σχέση με τους θρυλικούς Μαραθωνοδρόμους.
Φέτος ο τερματισμός στον Μαραθώνιο της Κλασικής διαδρομής ήρθε σε χρόνο πολύ κατώτερο από τις προσδοκίες μου. Αλλά αφού δεν με βρήκε κάποιος τραυματισμός στον αγώνα πίεσα τον εαυτό μου να τερματίσει. Παρόλο που από την αρχή η εμπειρία έλεγε ότι ο αγώνας θα ήταν χαμένος, παρόλο που η εγκατάλειψη ήταν μια λογική εξέλιξη, είχα ένα ραντεβού. Με κάποιον που σίγουρα δεν θα βρισκόταν στον τερματισμό. Κι αυτός ήταν ένας λόγος για να βρίσκομαι με κάθε τρόπο εκεί ασχέτως αποτελέσματος ή στόχου.
Αντίο μάνα κι ας μην ήσουν εκεί, εγώ ήρθα.
Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008
Πριν την έκκινηση
Τελείωσαν τα ψέμματα, οι προπονήσεις έφτασαν στο τέλος τους και ό,τι κάναμε κάναμε. Μένει η αυριανή μέρα όπου θα δούμε τι ψάρια πιάσαμε. Γιατί ως γνωστόν το πιάτο του κυνηγού και του ψαρά (και του Μαραθωνοδρόμου) δέκα φορές ειν' αδειανό και μια φορά γεμάτο.
Σήμερα η τελευταία προπόνηση είχε 2 χιλιόμετρα χαλαρά και 10 ευθείες των 100 μέτρων για ξεμούδιασμα. Κλείσιμο με λίγες διατάσεις και πάμε στην expo να πάρουμε τα νούμερα για τον αγώνα.
Μετά από 18 εβδομάδες ήρθε η ώρα του αγώνα. Χωρίς άγχος με καλή παρέα στην εκκίνηση και με σύμμαχο τον καιρό οι προβλέψεις είναι αισιόδοξες. Εις αύριον τα σπουδαία λοιπόν!
Σήμερα η τελευταία προπόνηση είχε 2 χιλιόμετρα χαλαρά και 10 ευθείες των 100 μέτρων για ξεμούδιασμα. Κλείσιμο με λίγες διατάσεις και πάμε στην expo να πάρουμε τα νούμερα για τον αγώνα.
Μετά από 18 εβδομάδες ήρθε η ώρα του αγώνα. Χωρίς άγχος με καλή παρέα στην εκκίνηση και με σύμμαχο τον καιρό οι προβλέψεις είναι αισιόδοξες. Εις αύριον τα σπουδαία λοιπόν!
Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2008
Η ομάδα του Μαραθωνίου
Μπορεί στους αγώνες να είμαστε πολλά χιλιόμετρα πίσω τους. Αλλά καταβάλλουμε την ίδια προσπάθεια, έστω και αν τρέχουμε σε πολύ-πολύ αργότερο ρυθμό. Νιώθουμε όμως ότι είμαστε μέλη της ίδιας ομάδας και βλέποντας τον δικό τους αγώνα εμπνεόμαστε κι εμείς να πιέσουμε τον εαυτό μας ακόμα περισσότερο.
Και φυσικά ο Haile Gebrselassie είναι άλλος ένας λόγος για τον οποίο τρέχω στον Μαραθώνιο!
Υ.Γ. Για την ιστορική ακρίβεια ο έτερος Αιθίοπας του βίντεο Kenenisha Bekele δεν είναι Μαραθωνοδρόμος, όχι ακόμα τουλάχιστον. Αν και με επίδοση 26:17:13 στα 10 χιλιόμετρα στον στίβο σίγουρα είναι σε θέση να καταρρίψει το ρεκόρ του Haile Gebrselassie αν αποφασίσει να τρέξει σε Μαραθώνιο.
Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2008
Προπονητικό πλάνο
Το νέο μου πρόγραμμα προπόνησης βρίσκεται εδώ:
http://www.halhigdon.com/marathon/advanced2/advancedII.htm
Είναι και πάλι σε μίλια, οπότε χρειάζεται πολλαπλασιασμό με 1,6 για να υπολογίσετε τα χιλιόμετρα. Επίσης εκεί που γράφει 40 Tem εννοεί 40 λεπτά τέμπο και περιλαμβάνει την προθέρμανση και την αποθεραπεία.
Σε αυτό το πρόγραμμα τα χιλιόμετρα είναι λιγότερα από ότι σε προηγούμενα προπονητικά προγράμματα αλλά οι ποιοτικές προπονήσεις είναι περισσότερες. Μέχρι στιγμής βλέπω ότι μου ταιριάζει αρκετά, αλλά βέβαια όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος.
http://www.halhigdon.com/marathon/advanced2/advancedII.htm
Είναι και πάλι σε μίλια, οπότε χρειάζεται πολλαπλασιασμό με 1,6 για να υπολογίσετε τα χιλιόμετρα. Επίσης εκεί που γράφει 40 Tem εννοεί 40 λεπτά τέμπο και περιλαμβάνει την προθέρμανση και την αποθεραπεία.
Σε αυτό το πρόγραμμα τα χιλιόμετρα είναι λιγότερα από ότι σε προηγούμενα προπονητικά προγράμματα αλλά οι ποιοτικές προπονήσεις είναι περισσότερες. Μέχρι στιγμής βλέπω ότι μου ταιριάζει αρκετά, αλλά βέβαια όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος.
Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008
Στα μισά του δρόμου
Δεν παράτησα το τρέξιμο!
Έκανα ένα διάλειμμα από την συστηματική προπόνηση και δεν έτρεξα σε αγώνα Μαραθωνίου την φετινή άνοιξη. Προτίμησα να ασχοληθώ περισσότερο με το ποδήλατο για κάποιους μήνες αλλά σε καμία περίπτωση δεν παράτησα το τρέξιμο. Αυτά στην αρχή για να ξεκαθαρίσω κάποιες παρεξηγήσεις και να βάλω στην θέση τους κάποιους φίλους μου που μου έκαναν συστηματικά πλάκα ότι εγκατέλειψα το τρέξιμο.
Ο επόμενος αγώνας στόχος είναι ο Μαραθώνιος στην κλασική διαδρομή. Όπως όλοι ξέρετε ήδη (αν δεν ξέρετε απορώ γιατί διαβάζετε αυτό το blog) ο αγώνας φέτος θα γίνει στις 9 Νοεμβρίου, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι υπολείπονται 9 εβδομάδες μέχρι την ημέρα του αγώνα μετρώντας και την τρέχουσα εβδομάδα. Το πρόγραμμα προπόνησης που ακολουθώ έχει διάρκεια 18 εβδομάδες και αυτό σημαίνει ότι βρίσκομαι ήδη στα μισά της προετοιμασίας μου. Αυτό είναι καλό γιατί ο χρόνος αρχίζει να μετράει αντίστροφα αλλά δεν ξεχνώ ότι οι τελευταίες εβδομάδες είναι και οι πιο δύσκολες σε ένταση και σε όγκο προπόνησης. Μέχρι στιγμής πάντως η προπόνηση μου πηγαίνει πολύ καλά και νιώθω σε πολύ καλή κατάσταση.
Καλό φθινόπωρο λοιπόν!
Έκανα ένα διάλειμμα από την συστηματική προπόνηση και δεν έτρεξα σε αγώνα Μαραθωνίου την φετινή άνοιξη. Προτίμησα να ασχοληθώ περισσότερο με το ποδήλατο για κάποιους μήνες αλλά σε καμία περίπτωση δεν παράτησα το τρέξιμο. Αυτά στην αρχή για να ξεκαθαρίσω κάποιες παρεξηγήσεις και να βάλω στην θέση τους κάποιους φίλους μου που μου έκαναν συστηματικά πλάκα ότι εγκατέλειψα το τρέξιμο.
Ο επόμενος αγώνας στόχος είναι ο Μαραθώνιος στην κλασική διαδρομή. Όπως όλοι ξέρετε ήδη (αν δεν ξέρετε απορώ γιατί διαβάζετε αυτό το blog) ο αγώνας φέτος θα γίνει στις 9 Νοεμβρίου, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι υπολείπονται 9 εβδομάδες μέχρι την ημέρα του αγώνα μετρώντας και την τρέχουσα εβδομάδα. Το πρόγραμμα προπόνησης που ακολουθώ έχει διάρκεια 18 εβδομάδες και αυτό σημαίνει ότι βρίσκομαι ήδη στα μισά της προετοιμασίας μου. Αυτό είναι καλό γιατί ο χρόνος αρχίζει να μετράει αντίστροφα αλλά δεν ξεχνώ ότι οι τελευταίες εβδομάδες είναι και οι πιο δύσκολες σε ένταση και σε όγκο προπόνησης. Μέχρι στιγμής πάντως η προπόνηση μου πηγαίνει πολύ καλά και νιώθω σε πολύ καλή κατάσταση.
Καλό φθινόπωρο λοιπόν!
Δευτέρα 7 Απριλίου 2008
Πανελλαδική Ποδηλατοπορεία (update)
Όσο αισιόδοξος κι αν ήμουν για την συμμετοχή στην Ποδηλατοπορεία αυτό που έγινε ομολογώ ότι δεν το περίμενα.
Πάνω από 2000 (το γράφω και ολογράφως γιατί ακόμα δεν το πιστεύω: δύο χιλιάδες ποδήλατα) και ποδηλάτες !!!
Απίστευτες σκηνές, θετική διάθεση, γενικά ήταν μια ανεπανάληπτη εμπειρία. Θα προσπαθήσω να ανεβάσω κι άλλες φωτογραφίες σύντομα.
Πάνω από 2000 (το γράφω και ολογράφως γιατί ακόμα δεν το πιστεύω: δύο χιλιάδες ποδήλατα) και ποδηλάτες !!!
Απίστευτες σκηνές, θετική διάθεση, γενικά ήταν μια ανεπανάληπτη εμπειρία. Θα προσπαθήσω να ανεβάσω κι άλλες φωτογραφίες σύντομα.
Σάββατο 5 Απριλίου 2008
Ο συγκλονιστικός τερματισμός της Gabi Andersen-Schiess
Παρόλα τα προβλήματα η θέληση για τερματισμό αξίζει
πιο πολύ κι από το χρυσό μετάλλιο
Δευτέρα 31 Μαρτίου 2008
Πανελλαδική Ποδηλατοπορεία
Την Κυριακή 6 Απριλίου στις 12 το μεσημέρι
Προσωπικά θα είμαι στο Πεδίο του Άρεως. Εσείς;Ενημερωθείτε, μοιράστε flyers, οργανωθείτε, μάθετε περισσότερα για τις προσυγκεντρώσεις από το site: http://www.podilates.gr/
Ακολουθεί το κείμενο της διοργάνωσης:
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΠΟΔΗΛΑΤΟΠΟΡΕΙΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ
- Επειδή η κατάσταση με τα αυτοκίνητα σε όλη την Ελλάδα δεν πάει άλλο
- Επειδή δεν παζαρεύουμε ούτε τη ζωή μας ούτε την ποιότητα ζωής μας
- Επειδή απλά αγαπάμε το ποδήλατο και τον ποδηλατικό τρόπο ζωής
- Επειδή βαρεθήκαμε να ακούμε όλο σχέδια και κούφιες υποσχέσεις
- Αποφασίσαμε να βγούμε στους δρόμους και να διεκδικήσουμε το αυτονόητο: το δικαίωμά μας στην ποιότητα ζωής, στην υγεία, στην ελευθερία, στην ασφαλή μετακίνηση, στην καθαρή ατμόσφαιρα, στην αξιοπρέπεια
ΤΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ ΞΕΣΗΚΩΝΟΝΤΑΙ!
Τοπικές ομάδες και κινήματα ποδηλατών από όλη τη χώρα οργανώνουν Πανελλαδική Ποδηλατοπορεία διαμαρτυρίας την Κυριακή 6 Απριλίου στις 12 το μεσημέρι με αίτημα τη ένταξη του ποδηλάτου στις ελληνικές πόλεις.
Τα ποδήλατα θα κατέβουν στους δρόμους ταυτόχρονα σε Δράμα, Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα, Βέροια, Λάρισα, Καρδίτσα, Βόλο, Καμένα Βούρλα, Μυτιλήνη, Καρπενήσι, Χίο, Πάτρα, Κόρινθο, Αθήνα, Πόρτο Ράφτη, Καλαμάτα, Χανιά, Ρέθυμνο, Ηράκλειο, Σπάρτη, Κομοτηνή ... και σε κάθε πόλη και χωριό της Ελλάδας που αγαπάει το ποδήλατο.
Λεπτομέρειες για τα αιτήματα των ποδηλατών και πληροφορίες για τα σημεία συνάντησης σε κάθε πόλη www.podilates.gr
Video-πρόσκληση στην Πανελλαδική Ποδηλατοπορεία
ΤΟ ΙΧ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΑΛΛΑ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΤΟ ΞΕΡΟΥΝ ΠΙΑ!
ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΠΟΔΗΛΑΤΟ – ΠΟΛΗ ΔΙΧΩΣ ΜΕΛΛΟΝ
Παρακαλούμε προωθήστε αυτό το κείμενο
Κυριακή 9 Μαρτίου 2008
Ο τερματισμός του Bevan Docherty
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα τριάθλου της ITU στο New Plymouth έτος 2005
Αν σας ενδιαφέρουν τα στατιστικά ο Bevan Docherty καλύπτει τα 10 χιλιόμετρα σε χρόνο 30:44 μετά από 1500 μέτρα κολύμπι σε 18:47 και 40 χιλιόμετρα ποδήλατο σε 1:03:21 και συνολικό χρόνο μαζί με τις αλλαγές 1:54:29!
Αν σας ενδιαφέρουν τα στατιστικά ο Bevan Docherty καλύπτει τα 10 χιλιόμετρα σε χρόνο 30:44 μετά από 1500 μέτρα κολύμπι σε 18:47 και 40 χιλιόμετρα ποδήλατο σε 1:03:21 και συνολικό χρόνο μαζί με τις αλλαγές 1:54:29!
Τρίτη 4 Μαρτίου 2008
Δρόμος Αργολικού κόλπου 15,4 χλμ 2 Μαρτίου 2008
Προς τον άγνωστο φίλο δρομέα: Δεν είναι κακό να τρέχεις απροπόνητος σε αγώνες, δεν εμποδίζεις ούτε ενοχλείς τους συναθλητές σου. Δεν πειράζει που δεν έχεις τρέξει την απόσταση του αγώνα ούτε καν σε χαλαρή προπόνηση, δεν μας βλάπτει ακόμα και το ότι τρέχεις τραυματισμένος ή τουλάχιστον με αθεράπευτους παλιούς τραυματισμούς. Αλλά ρε φίλε το ατομικό ρεκόρ που περιμένεις να κάνεις από που προκύπτει; Θα σηκωθεί ένας μαγικός αέρας να σε σπρώξει μέχρι τον τερματισμό; Θα πετάξεις με το μαγικό χαλί του Αλαντίν; Πως περιμένεις να πετύχεις ένα ρεκόρ που δεν προκύπτει από πουθενά;
Κι όταν μετά τον τερματισμό σου σωριάζεσαι κατάκοπος και εξαντλημένος βάζοντας σε κίνδυνο την υγεία σου νιώθεις ότι κάνεις καλό στον εαυτό σου; Και την άλλη εβδομάδα πάλι τα ίδια είσαι έτοιμος να κάνεις στον επόμενο αγώνα. Χωρίς προετοιμασία, χωρίς πρόγραμμα θέλεις να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Μα αφού δεν τον σέβεσαι τον εαυτό σου όταν προσπαθείς να τον ξεγελάσεις να κάνει την υπέρβαση χωρίς προ-πόνηση. Χωρίς να πονέσεις πριν τον αγώνα στην προετοιμασία, γιατί αυτό είναι η προπόνηση ο πόνος πριν τον αγώνα. Με αυτά που γράφω δεν θέλω να σε κατηγορήσω ότι είσαι φυγόπονος, μπορεί να μην έχεις χρόνο να κάνεις προπόνηση, μπορεί να έχεις υποχρεώσεις που σε εμποδίζουν να αφιερώσεις χρόνο στο τρέξιμο, δεν σε γνωρίζω προσωπικά για να έχω άποψη.
Έχεις δει στην τηλεόραση ή στο Internet τους κορυφαίους των κορυφαίων δρομέων που γυμνάζονται καθημερινά με διπλές και τριπλές προπονήσεις, που άλλο μέλημα στην ζωή τους δεν έχουν εκτός από το τρέξιμο, που έχουν απίστευτο ταλέντο συγκρινόμενοι με εσένα και με εμένα και που πολλές φορές δεν καταφέρνουν να πετύχουν ατομικό ρεκόρ; Νομίζεις ότι το ρεκόρ ακόμα και με τις καλύτερες συνθήκες προετοιμασίας έρχεται πάντα, ανεξάρτητα από τον κατάλληλο καιρό, θερμοκρασία, αέρα και υγρασία; Γνωρίζεις ότι εκτός των καιρικών συνθηκών υπάρχουν κι άλλοι αστάθμητοι παράγοντες, που όλοι πρέπει να βρεθούν στην ιδανική συγκυρία για να έρθει η ατομική επίδοση;
Το να τερματίζεις σε έναν αγώνα μεγάλης απόστασης απροπόνητος είναι από μόνο του ένας μικρός άθλος. Δέξου το και πανηγύρισε τον τερματισμό σου, χωρίς άλλες απαιτήσεις, χωρίς αξιώσεις για ατομικά ρεκόρ που δεν σου ανήκουν γιατί δεν δούλεψες για να τα κατακτήσεις.
Υ. Γ. Πάλι εκτός θέματος βγήκα, όπως λέγαμε και στις εκθέσεις στο σχολείο. Για την ιστορία ο αγώνας στο Ναύπλιο ήταν πολύ ωραίος, αν και ο καιρός δεν βοήθησε λόγω της ζέστης. Διασκεδάσαμε πολύ με τους φίλους και τις φίλες πριν,μετά και φυσικά και κατά την διάρκεια του αγώνα. Φυσικά πήγα περίπου 2 λεπτά χειρότερα από πέρσι όσον αφορά τις αγωνιστικές μου επιδόσεις, αλλά αυτό ήταν αναμενόμενο λόγω ελλιπούς προπόνησης και δεν με στεναχώρησε καθόλου.
Κι όταν μετά τον τερματισμό σου σωριάζεσαι κατάκοπος και εξαντλημένος βάζοντας σε κίνδυνο την υγεία σου νιώθεις ότι κάνεις καλό στον εαυτό σου; Και την άλλη εβδομάδα πάλι τα ίδια είσαι έτοιμος να κάνεις στον επόμενο αγώνα. Χωρίς προετοιμασία, χωρίς πρόγραμμα θέλεις να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Μα αφού δεν τον σέβεσαι τον εαυτό σου όταν προσπαθείς να τον ξεγελάσεις να κάνει την υπέρβαση χωρίς προ-πόνηση. Χωρίς να πονέσεις πριν τον αγώνα στην προετοιμασία, γιατί αυτό είναι η προπόνηση ο πόνος πριν τον αγώνα. Με αυτά που γράφω δεν θέλω να σε κατηγορήσω ότι είσαι φυγόπονος, μπορεί να μην έχεις χρόνο να κάνεις προπόνηση, μπορεί να έχεις υποχρεώσεις που σε εμποδίζουν να αφιερώσεις χρόνο στο τρέξιμο, δεν σε γνωρίζω προσωπικά για να έχω άποψη.
Έχεις δει στην τηλεόραση ή στο Internet τους κορυφαίους των κορυφαίων δρομέων που γυμνάζονται καθημερινά με διπλές και τριπλές προπονήσεις, που άλλο μέλημα στην ζωή τους δεν έχουν εκτός από το τρέξιμο, που έχουν απίστευτο ταλέντο συγκρινόμενοι με εσένα και με εμένα και που πολλές φορές δεν καταφέρνουν να πετύχουν ατομικό ρεκόρ; Νομίζεις ότι το ρεκόρ ακόμα και με τις καλύτερες συνθήκες προετοιμασίας έρχεται πάντα, ανεξάρτητα από τον κατάλληλο καιρό, θερμοκρασία, αέρα και υγρασία; Γνωρίζεις ότι εκτός των καιρικών συνθηκών υπάρχουν κι άλλοι αστάθμητοι παράγοντες, που όλοι πρέπει να βρεθούν στην ιδανική συγκυρία για να έρθει η ατομική επίδοση;
Το να τερματίζεις σε έναν αγώνα μεγάλης απόστασης απροπόνητος είναι από μόνο του ένας μικρός άθλος. Δέξου το και πανηγύρισε τον τερματισμό σου, χωρίς άλλες απαιτήσεις, χωρίς αξιώσεις για ατομικά ρεκόρ που δεν σου ανήκουν γιατί δεν δούλεψες για να τα κατακτήσεις.
Υ. Γ. Πάλι εκτός θέματος βγήκα, όπως λέγαμε και στις εκθέσεις στο σχολείο. Για την ιστορία ο αγώνας στο Ναύπλιο ήταν πολύ ωραίος, αν και ο καιρός δεν βοήθησε λόγω της ζέστης. Διασκεδάσαμε πολύ με τους φίλους και τις φίλες πριν,μετά και φυσικά και κατά την διάρκεια του αγώνα. Φυσικά πήγα περίπου 2 λεπτά χειρότερα από πέρσι όσον αφορά τις αγωνιστικές μου επιδόσεις, αλλά αυτό ήταν αναμενόμενο λόγω ελλιπούς προπόνησης και δεν με στεναχώρησε καθόλου.
Παρασκευή 29 Φεβρουαρίου 2008
Μια διαφορετική Ironwoman
Η Marie Buder ξεκίνησε το τρέξιμο μετά την ηλικία των 40 ετών και μέσα στα επόμενα εφτά χρόνια τερμάτισε σε 37 Μαραθωνίους.
Στα 52 της χρόνια πρόσθεσε στην προπόνηση της το κολύμπι και το ποδήλατο και έχει τερματίσει από το 1982 σε περισσότερους από 300 αγώνες Τριάθλου, συμπεριλαμβανομένων και 34 Ironman. Το 1996 τερμάτισε στο Ironman σε 14:27:14 σπάζοντας το παγκόσμιο ρεκόρ στην κατηγορία 65-69. Και στα 75 της το έτος 2005, η Buder έγινε η μεγαλύτερη σε ηλικία γυναίκα που τερμάτισε το Ironman στην Χαβάη που είναι από τους δυσκολότερους αγώνες Τριάθλου στον κόσμο. Το ίδιο κατόρθωμα το επανέλαβε και το 2006. Η Marie Dorthy Buder είναι σήμερα 77 ετών και είναι καλόγρια!
Η αδελφή Buder θυμάται ότι κάποτε προβληματιζόταν αν είναι σωστό για μια καλόγρια να συμμετέχει σε αγώνες. Τώρα πια δεν ανησυχεί "Δεν χρειάζεται να ζητάς συγνώμη για τα δώρα που σου δόθηκαν" λέει η ίδια "Πρέπει μόνο να ζητάς συγνώμη όταν δεν τα χρησιμοποιείς".
Πάντως αν ήταν κι άλλες καλόγριες σαν κι εκείνη, προσωπικά θα ήμουν πολύ πιο θρήσκος.
Στιγμιότυπα από την βράβευση της από τον Tim DeBoom δυό φορές πρωταθλητή στο Ironman
Στα 52 της χρόνια πρόσθεσε στην προπόνηση της το κολύμπι και το ποδήλατο και έχει τερματίσει από το 1982 σε περισσότερους από 300 αγώνες Τριάθλου, συμπεριλαμβανομένων και 34 Ironman. Το 1996 τερμάτισε στο Ironman σε 14:27:14 σπάζοντας το παγκόσμιο ρεκόρ στην κατηγορία 65-69. Και στα 75 της το έτος 2005, η Buder έγινε η μεγαλύτερη σε ηλικία γυναίκα που τερμάτισε το Ironman στην Χαβάη που είναι από τους δυσκολότερους αγώνες Τριάθλου στον κόσμο. Το ίδιο κατόρθωμα το επανέλαβε και το 2006. Η Marie Dorthy Buder είναι σήμερα 77 ετών και είναι καλόγρια!
Η αδελφή Buder θυμάται ότι κάποτε προβληματιζόταν αν είναι σωστό για μια καλόγρια να συμμετέχει σε αγώνες. Τώρα πια δεν ανησυχεί "Δεν χρειάζεται να ζητάς συγνώμη για τα δώρα που σου δόθηκαν" λέει η ίδια "Πρέπει μόνο να ζητάς συγνώμη όταν δεν τα χρησιμοποιείς".
Πάντως αν ήταν κι άλλες καλόγριες σαν κι εκείνη, προσωπικά θα ήμουν πολύ πιο θρήσκος.
Στιγμιότυπα από την βράβευση της από τον Tim DeBoom δυό φορές πρωταθλητή στο Ironman
Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008
Αγώνας ΣΔΥΑ 20 χλμ
Την Κυριακή 24 Φεβρουαρίου έτρεξα στον αγώνα του ΣΔΥΑ από τον Άγιο Κοσμά στο Καβούρι και επιστροφή. Σήμερα δεν θα σας γράψω όμως για τον αγώνα μου, όχι γιατί δεν πέτυχα κάποιον στόχο, ούτε γιατί δεν τον ευχαριστήθηκα αλλά γιατί έτυχε να τρέξω μαζί με τον δρομέα Στέργιο.
Σε κάποιους αγώνες που συμμετέχω τρέχει και ο Στέργιος αλλά είμαστε σε διαφορετικούς ρυθμούς και δεν έχει τύχη να συναντηθούμε, αλλά αυτήν την φορά βρεθήκαμε να τρέχουμε μαζί στα πρώτα χιλιόμετρα του αγώνα. Χαιρέτησα τον Στέργιο που δεν με θυμόταν και του είπα ότι είμαι γνωστός του προπονητή του. Σε εκείνο το σημείο του αγώνα είχα λίγο πιο γρήγορο ρυθμό και τον προσπέρασα, όμως μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω ο Στέργιος με ξαναπέρασε και συναντηθήκαμε και για μια τρίτη φορά λίγο μετά το 10ο χιλιόμετρο όπου τον ενθάρρυνα να κρατήσει τον σταθερό και χωρίς τα δικά μου σκαμπανεβάσματα ρυθμό του.
Ο συνοδός του Στέργιου του είπε ποιος είμαι την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε καθώς ο Στέργιος μπορεί να ακούσει μόνο την φωνή μου επειδή είναι τυφλός. Μιλώντας μάλιστα με τον προπονητή του μετά τον αγώνα έμαθα ότι ήταν κρυωμένος το προηγούμενο διάστημα πριν τον αγώνα και αυτός ήταν και ο λόγος που δεν έτρεξε σύμφωνα με τις δυνατότητες του. Να σημειώσω ότι οι ατομικές επιδόσεις του από τα 5 χιλιόμετρα μέχρι και τον Μαραθώνιο είναι σε πολύ αξιόλογα επίπεδα για την ηλικία του σε σύγκριση ακόμα και με αθλητές που δεν έχουν προβλήματα όρασης.
Όλοι σχεδόν οι δρομείς έχουμε μια γκρίνια και μια διάθεση να βρούμε ότι κάτι μας φταίει όταν δεν πετύχουμε την επίδοση που περιμέναμε: "Δεν κοιμήθηκα καλά χτες",
"Με πόναγε το πόδι/χέρι/μέση/πλάτη/οτιδήποτε μου". Όλοι μας έχουμε και μια δικαιολογία. Οι μόνοι που τρέχουν αδιαμαρτύρητα είναι οι αθλητές με ειδικές ικανότητες, όπως προτιμώ να τους λέω. Γι αυτό και χαίρομαι να τρέχω μαζί τους επειδή θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν μια και μόνο αναντίρρητη δικαιολογία για να μην σταθούν καν στην γραμμή της εκκίνησης, αλλά τελικά έχουν την μαγκιά να τρέξουν όσο καλύτερα μπορούν χωρίς δικαιολογίες.
Σε κάποιους αγώνες που συμμετέχω τρέχει και ο Στέργιος αλλά είμαστε σε διαφορετικούς ρυθμούς και δεν έχει τύχη να συναντηθούμε, αλλά αυτήν την φορά βρεθήκαμε να τρέχουμε μαζί στα πρώτα χιλιόμετρα του αγώνα. Χαιρέτησα τον Στέργιο που δεν με θυμόταν και του είπα ότι είμαι γνωστός του προπονητή του. Σε εκείνο το σημείο του αγώνα είχα λίγο πιο γρήγορο ρυθμό και τον προσπέρασα, όμως μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω ο Στέργιος με ξαναπέρασε και συναντηθήκαμε και για μια τρίτη φορά λίγο μετά το 10ο χιλιόμετρο όπου τον ενθάρρυνα να κρατήσει τον σταθερό και χωρίς τα δικά μου σκαμπανεβάσματα ρυθμό του.
Ο συνοδός του Στέργιου του είπε ποιος είμαι την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε καθώς ο Στέργιος μπορεί να ακούσει μόνο την φωνή μου επειδή είναι τυφλός. Μιλώντας μάλιστα με τον προπονητή του μετά τον αγώνα έμαθα ότι ήταν κρυωμένος το προηγούμενο διάστημα πριν τον αγώνα και αυτός ήταν και ο λόγος που δεν έτρεξε σύμφωνα με τις δυνατότητες του. Να σημειώσω ότι οι ατομικές επιδόσεις του από τα 5 χιλιόμετρα μέχρι και τον Μαραθώνιο είναι σε πολύ αξιόλογα επίπεδα για την ηλικία του σε σύγκριση ακόμα και με αθλητές που δεν έχουν προβλήματα όρασης.
Όλοι σχεδόν οι δρομείς έχουμε μια γκρίνια και μια διάθεση να βρούμε ότι κάτι μας φταίει όταν δεν πετύχουμε την επίδοση που περιμέναμε: "Δεν κοιμήθηκα καλά χτες",
"Με πόναγε το πόδι/χέρι/μέση/πλάτη/οτιδήποτε μου". Όλοι μας έχουμε και μια δικαιολογία. Οι μόνοι που τρέχουν αδιαμαρτύρητα είναι οι αθλητές με ειδικές ικανότητες, όπως προτιμώ να τους λέω. Γι αυτό και χαίρομαι να τρέχω μαζί τους επειδή θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν μια και μόνο αναντίρρητη δικαιολογία για να μην σταθούν καν στην γραμμή της εκκίνησης, αλλά τελικά έχουν την μαγκιά να τρέξουν όσο καλύτερα μπορούν χωρίς δικαιολογίες.
Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2008
Ημιμαραθώνιος Υμηττού
Την Κυριακή 3 Φεβρουαρίου συμμετείχα στον αγώνα δρόμου βουνού του Υμηττού. Ο καιρός ήταν ιδανικός για τρέξιμο με αρκετή όμως πρωινή υγρασία. Βέβαια αργότερα όταν βγήκε για τα καλά ο ήλιος η υγρασία υποχώρησε και μετά τον τερματισμό απολαύσαμε την λιακάδα στο γρασίδι του σταδίου του Χολαργού. Ο αγώνας ήταν και φέτος εξαιρετικά άρτια οργανωμένος με σταθμούς ποτών, με αποδυτήρια για να αλλάξουμε πριν και μετά τον αγώνα και κυρίως με κέφι και ενθουσιασμό από τους εθελοντές.
Χάρηκα που είδα φίλους και γνωστούς και τα είπαμε από κοντά, μια και για μένα αυτός ήταν ο πρώτος αγώνας δρόμου για το 2008. Αγωνιστικά δεν πήγα όπως περίμενα γιατί με ταλαιπώρησε ένα τράβηγμα χαμηλά στους κοιλιακούς στα τελευταία 6 χιλιόμετρα του αγώνα και αναγκάστηκα να κάνω jogging μέχρι να τερματίσω. Μέχρι την μεγάλη ανηφόρα στην αναστροφή στο δέκατο περίπου χιλιόμετρο πήγαινα σχετικά καλά αν και παρασύρθηκα λίγο στις κατηφόρες προσπαθώντας να ακολουθήσω έναν άλλο δρομέα (από τον περσινό αγώνα ήξερα ότι είναι καλύτερος από μένα σε επιδόσεις οπότε ήταν λάθος τακτικής γιατί άνοιξα το ρυθμό μου και αυτό μάλλον με κούρασε). Ο φίλος Αντώνης που τρέχαμε μαζί σε εκείνο το σημείο συγκρατήθηκε κάπως για να τρέξουμε παρέα και μετά στην ανηφόρα είχε περισσότερες δυνάμεις και έφυγε δυνατά. Άντεξα όσο μπορούσα στην ανηφόρα, αν και άρχισα να βλέπω δρομείς να με προσπερνάνε αλλά δυστυχώς μετά στην κατηφόρα ήμουν "μαγκωμένος" και δεν μπορούσα να ανοίξω τον ρυθμό μου στον βαθμό που είχα αρχικά σχεδιάσει. Ο δικέφαλος μυς στο δεξί μου πόδι άρχισε να διαμαρτύρεται και πήγα πιο αργά στην απότομη κατηφόρα που είναι το αγαπημένο μου σημείο στον αγώνα.
Μετά το μικρό κομμάτι της ασφάλτου, ξαναμπαίνοντας στο στενό μονοπάτι οι κοιλιακοί άρχισαν να με πονάνε σε κάθε προσγείωση στο έδαφος. Δοκίμασα να κόψω τον ρυθμό, να ξανανοίξω ρυθμό μου αλλά το πρόβλημα χειροτέρευε. Οπότε αναγκαστικά άρχισα το jogging κάνοντας όσο μπορούσα στην άκρη για να περάσουν οι άλλοι δρομείς. Μετά την υπόγεια διάβαση της Αττικής οδού μια εθελόντρια με είδε να υποφέρω, με ρώτησε αν είμαι καλά και όταν της απάντησα ότι είχα ένα τράβηγμα προσφέρθηκε να μου βάλει πάγο. Της είπα ότι δεν ήθελα γιατί ο πόνος ήταν στην κοιλιακή χώρα και την ευχαρίστησα. Φάνηκε πάντως η προθυμία των εθελοντών που δεν ήρθαν στον αγώνα σαν αγγαρεία αλλά με διάθεση να προσφέρουν. Μπράβο τους, πραγματικά το χάρηκα και τους ευχαριστώ και για τα χειροκροτήματα και τις παροτρύνσεις προς όλους τους φίλους δρομείς.
Όταν ξαναβγήκα στην άσφαλτο βρήκα τον φίλο μου τον Σπύρο και μου έκανε παρέα στο χαλαρό τρέξιμο μου μέχρι το στάδιο και βρήκαμε και μια καλή ευκαιρία να τα πούμε λίγο. Μετά τον τερματισμό πήγα άλλαξα, έκανα το ζεστό μου μπάνιο, έφαγα το σάντουιτς και ήπια το τσάι που μας πρόσφεραν οι διοργανωτές. Στις απονομές στον στίβο τα είπαμε με τους φίλους και γνωστούς και χαλαρώσαμε στο γρασίδι.
Χάρηκα που είδα φίλους και γνωστούς και τα είπαμε από κοντά, μια και για μένα αυτός ήταν ο πρώτος αγώνας δρόμου για το 2008. Αγωνιστικά δεν πήγα όπως περίμενα γιατί με ταλαιπώρησε ένα τράβηγμα χαμηλά στους κοιλιακούς στα τελευταία 6 χιλιόμετρα του αγώνα και αναγκάστηκα να κάνω jogging μέχρι να τερματίσω. Μέχρι την μεγάλη ανηφόρα στην αναστροφή στο δέκατο περίπου χιλιόμετρο πήγαινα σχετικά καλά αν και παρασύρθηκα λίγο στις κατηφόρες προσπαθώντας να ακολουθήσω έναν άλλο δρομέα (από τον περσινό αγώνα ήξερα ότι είναι καλύτερος από μένα σε επιδόσεις οπότε ήταν λάθος τακτικής γιατί άνοιξα το ρυθμό μου και αυτό μάλλον με κούρασε). Ο φίλος Αντώνης που τρέχαμε μαζί σε εκείνο το σημείο συγκρατήθηκε κάπως για να τρέξουμε παρέα και μετά στην ανηφόρα είχε περισσότερες δυνάμεις και έφυγε δυνατά. Άντεξα όσο μπορούσα στην ανηφόρα, αν και άρχισα να βλέπω δρομείς να με προσπερνάνε αλλά δυστυχώς μετά στην κατηφόρα ήμουν "μαγκωμένος" και δεν μπορούσα να ανοίξω τον ρυθμό μου στον βαθμό που είχα αρχικά σχεδιάσει. Ο δικέφαλος μυς στο δεξί μου πόδι άρχισε να διαμαρτύρεται και πήγα πιο αργά στην απότομη κατηφόρα που είναι το αγαπημένο μου σημείο στον αγώνα.
Μετά το μικρό κομμάτι της ασφάλτου, ξαναμπαίνοντας στο στενό μονοπάτι οι κοιλιακοί άρχισαν να με πονάνε σε κάθε προσγείωση στο έδαφος. Δοκίμασα να κόψω τον ρυθμό, να ξανανοίξω ρυθμό μου αλλά το πρόβλημα χειροτέρευε. Οπότε αναγκαστικά άρχισα το jogging κάνοντας όσο μπορούσα στην άκρη για να περάσουν οι άλλοι δρομείς. Μετά την υπόγεια διάβαση της Αττικής οδού μια εθελόντρια με είδε να υποφέρω, με ρώτησε αν είμαι καλά και όταν της απάντησα ότι είχα ένα τράβηγμα προσφέρθηκε να μου βάλει πάγο. Της είπα ότι δεν ήθελα γιατί ο πόνος ήταν στην κοιλιακή χώρα και την ευχαρίστησα. Φάνηκε πάντως η προθυμία των εθελοντών που δεν ήρθαν στον αγώνα σαν αγγαρεία αλλά με διάθεση να προσφέρουν. Μπράβο τους, πραγματικά το χάρηκα και τους ευχαριστώ και για τα χειροκροτήματα και τις παροτρύνσεις προς όλους τους φίλους δρομείς.
Όταν ξαναβγήκα στην άσφαλτο βρήκα τον φίλο μου τον Σπύρο και μου έκανε παρέα στο χαλαρό τρέξιμο μου μέχρι το στάδιο και βρήκαμε και μια καλή ευκαιρία να τα πούμε λίγο. Μετά τον τερματισμό πήγα άλλαξα, έκανα το ζεστό μου μπάνιο, έφαγα το σάντουιτς και ήπια το τσάι που μας πρόσφεραν οι διοργανωτές. Στις απονομές στον στίβο τα είπαμε με τους φίλους και γνωστούς και χαλαρώσαμε στο γρασίδι.
Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2008
Duel in the Sun Μαραθώνιος Βοστώνης 1982
Ο Dick Beardsley και ο Alberto Salazar σε ένα συγκλονιστικό τερματισμό.
Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2008
Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2008
Δίαθλο Σχοινιά
Ο πρώτος μου αγώνας για το 2008 ήταν το Δίαθλο στον Σχοινιά με απόσταση: 5 χιλιόμετρα τρέξιμο, 21,5 χιλιόμετρα ποδήλατο και 5 χιλιόμετρα τρέξιμο.
Τα λάθη:
Στο πρώτο κομμάτι του τρεξίματος έχασα για 20-30 μέτρα το δρόμο ακολουθώντας μια δρομέα σε μια λάθος στροφή μέσα στο δάσος του Σχοινιά.
Στην πρώτη αλλαγή καθυστέρησα να βάλω το αντιανεμικό και ξέχασα να το κουμπώσω το φερμουάρ με αποτέλεσμα να φύγω και να τρέξω όλο το ποδήλατο με το αντιανεμικό να φουσκώνει σαν πανί (μάλιστα ένας συναθλητής με χαρακτήρισε Μπάτμαν έτσι όπως έκανε σαν μπέρτα σούπερ-ήρωα).
Στο ποδήλατο είχα πρόβλημα να αλλάξω τον μπροστινό δίσκο και έχασα χρόνο στην πρώτη στροφή "παίζοντας¨ με τις ταχύτητες.
Κυριότερο λάθος τακτικής στο ποδήλατο ήταν το ότι δεν κατάφερα να μπω σε γκρούπ και το πάλευα μόνος μου.
Τα θετικά:
Ωραίο κλίμα στον αγώνα, πολύ καλή οργάνωση με κλεισμένες από την Αστυνομία τις διασταυρώσεις.
Σχεδόν ιδανικός καιρός (μόνο που φύσαγε λίγο παραπάνω στο ποδήλατο).
Ο ανταγωνισμός ήταν πολύ υψηλού επιπέδου με αθλητές και αθλήτριες Πανελληνίου επιπέδου. Για την ιστορία ο χρόνος μου ήταν στο 1:21.
Ο επίλογος:
Μετά τον αγώνα η χαλάρωση σε παραλιακό ταβερνάκι, με καλή παρέα φίλων. Η λιακάδα δίπλα στο κύμα (ας είναι καλά οι Αλκυονίδες ημέρες) ήταν απόλαυση.
Τα λάθη:
Στο πρώτο κομμάτι του τρεξίματος έχασα για 20-30 μέτρα το δρόμο ακολουθώντας μια δρομέα σε μια λάθος στροφή μέσα στο δάσος του Σχοινιά.
Στην πρώτη αλλαγή καθυστέρησα να βάλω το αντιανεμικό και ξέχασα να το κουμπώσω το φερμουάρ με αποτέλεσμα να φύγω και να τρέξω όλο το ποδήλατο με το αντιανεμικό να φουσκώνει σαν πανί (μάλιστα ένας συναθλητής με χαρακτήρισε Μπάτμαν έτσι όπως έκανε σαν μπέρτα σούπερ-ήρωα).
Στο ποδήλατο είχα πρόβλημα να αλλάξω τον μπροστινό δίσκο και έχασα χρόνο στην πρώτη στροφή "παίζοντας¨ με τις ταχύτητες.
Κυριότερο λάθος τακτικής στο ποδήλατο ήταν το ότι δεν κατάφερα να μπω σε γκρούπ και το πάλευα μόνος μου.
Τα θετικά:
Ωραίο κλίμα στον αγώνα, πολύ καλή οργάνωση με κλεισμένες από την Αστυνομία τις διασταυρώσεις.
Σχεδόν ιδανικός καιρός (μόνο που φύσαγε λίγο παραπάνω στο ποδήλατο).
Ο ανταγωνισμός ήταν πολύ υψηλού επιπέδου με αθλητές και αθλήτριες Πανελληνίου επιπέδου. Για την ιστορία ο χρόνος μου ήταν στο 1:21.
Ο επίλογος:
Μετά τον αγώνα η χαλάρωση σε παραλιακό ταβερνάκι, με καλή παρέα φίλων. Η λιακάδα δίπλα στο κύμα (ας είναι καλά οι Αλκυονίδες ημέρες) ήταν απόλαυση.
Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2008
Ήρθε το 2008 (ανασύνταξη)
Η απόφαση είναι οριστική: Το 2008 θα τρέξω έναν μόνο Μαραθώνιο το φθινόπωρο. Μετά από 3 συνεχόμενα χρόνια που έκανα 2 Μαραθωνίους τον χρόνο χρειάζομαι ξεκούραση σωματική και ψυχολογική. Ο στόχος μου είναι να βελτιώσω τον χρόνο μου στα 10 χιλιόμετρα και μετά να ετοιμαστώ για Μαραθώνιο. Θα προσπαθήσω λοιπόν να κάνω περισσότερες γρήγορες προπονήσεις με λιγότερα χιλιόμετρα και μικρότερα long run. Ενδιάμεσα θα τρέξω βέβαια και σε αγώνες την άνοιξη για να έχω και έναν έλεγχο του πως πάει η προπόνηση μου.
Ακόμα πάντως δεν έχω μπει σε προετοιμασία και ο πρώτος στόχος είναι να επανέλθω σε κανονικούς ρυθμούς προπόνησης (και να βγάλω και κάποια κιλάκια που πήρα τις γιορτές).
Τελευταία αξιοσημείωτη προπόνηση του 2007 ήταν την Τρίτη 18/12 όταν δοκίμασα να τρέξω σε ρυθμό Μαραθωνίου. Δεν ξέρω αν έφταιγε και το κρύο αλλά στα 2 χιλιόμετρα ένιωθα ότι παλεύω για να κρατηθώ δίπλα στο φίλο που τρέχαμε μαζί και έδινε το ρυθμό.
Μια ακόμα προσθήκη στην προπόνηση ήταν ότι ξεκίνησα να κάνω ποδήλατο τα Σάββατα. Η καλύτερη και μεγαλύτερη προπόνηση ήταν την Κυριακή 23/12 όταν έκανα περισσότερα από 100 χιλιόμετρα στην παραλιακή μέχρι το Σούνιο και επιστροφή με μια μεγάλη και πολύ καλή παρέα.
Την Κυριακή 6/1 έτρεξα 28 χιλιόμετρα στο Σχοινιά. Προπονητικά ήταν μεγάλο λάθος που έκανα τόσα πολλά χιλιόμετρα και αυτό το κατάλαβα μετά τα 20 χλμ όταν ένιωθα ότι πιεζόμουν πάρα πολύ αν και ο ρυθμός ήταν αρκετά χαλαρός στο 5:30 περίπου. Τα 3 τελευταία χιλιόμετρα τα έτρεξα στην άμμο παράλληλα με την θάλασσα και ήταν μια ευχάριστη αλλαγή από την άσφαλτο.
Χτες έτρεξα το πρώτο γρήγορο κομμάτι μετά τον Μαραθώνιο και έκανα 5 χιλιόμετρα σε 21:13 με καλή παρέα, αν και υπολόγιζα να πάω πιο χαλαρά. Την Κυριακή 20/1 έχω προγραμματίσει θα τρέξω σε έναν αγώνα διάθλου 5-20-5 χλμ (τρέξιμο-ποδήλατο-τρέξιμο)
Ακόμα πάντως δεν έχω μπει σε προετοιμασία και ο πρώτος στόχος είναι να επανέλθω σε κανονικούς ρυθμούς προπόνησης (και να βγάλω και κάποια κιλάκια που πήρα τις γιορτές).
Τελευταία αξιοσημείωτη προπόνηση του 2007 ήταν την Τρίτη 18/12 όταν δοκίμασα να τρέξω σε ρυθμό Μαραθωνίου. Δεν ξέρω αν έφταιγε και το κρύο αλλά στα 2 χιλιόμετρα ένιωθα ότι παλεύω για να κρατηθώ δίπλα στο φίλο που τρέχαμε μαζί και έδινε το ρυθμό.
Μια ακόμα προσθήκη στην προπόνηση ήταν ότι ξεκίνησα να κάνω ποδήλατο τα Σάββατα. Η καλύτερη και μεγαλύτερη προπόνηση ήταν την Κυριακή 23/12 όταν έκανα περισσότερα από 100 χιλιόμετρα στην παραλιακή μέχρι το Σούνιο και επιστροφή με μια μεγάλη και πολύ καλή παρέα.
Την Κυριακή 6/1 έτρεξα 28 χιλιόμετρα στο Σχοινιά. Προπονητικά ήταν μεγάλο λάθος που έκανα τόσα πολλά χιλιόμετρα και αυτό το κατάλαβα μετά τα 20 χλμ όταν ένιωθα ότι πιεζόμουν πάρα πολύ αν και ο ρυθμός ήταν αρκετά χαλαρός στο 5:30 περίπου. Τα 3 τελευταία χιλιόμετρα τα έτρεξα στην άμμο παράλληλα με την θάλασσα και ήταν μια ευχάριστη αλλαγή από την άσφαλτο.
Χτες έτρεξα το πρώτο γρήγορο κομμάτι μετά τον Μαραθώνιο και έκανα 5 χιλιόμετρα σε 21:13 με καλή παρέα, αν και υπολόγιζα να πάω πιο χαλαρά. Την Κυριακή 20/1 έχω προγραμματίσει θα τρέξω σε έναν αγώνα διάθλου 5-20-5 χλμ (τρέξιμο-ποδήλατο-τρέξιμο)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
