Αγώνας ΣΔΥΑ 20 χλμ

Την Κυριακή 24 Φεβρουαρίου έτρεξα στον αγώνα του ΣΔΥΑ από τον Άγιο Κοσμά στο Καβούρι και επιστροφή. Σήμερα δεν θα σας γράψω όμως για τον αγώνα μου, όχι γιατί δεν πέτυχα κάποιον στόχο, ούτε γιατί δεν τον ευχαριστήθηκα αλλά γιατί έτυχε να τρέξω μαζί με τον δρομέα Στέργιο.

Σε κάποιους αγώνες που συμμετέχω τρέχει και ο Στέργιος αλλά είμαστε σε διαφορετικούς ρυθμούς και δεν έχει τύχη να συναντηθούμε, αλλά αυτήν την φορά βρεθήκαμε να τρέχουμε μαζί στα πρώτα χιλιόμετρα του αγώνα. Χαιρέτησα τον Στέργιο που δεν με θυμόταν και του είπα ότι είμαι γνωστός του προπονητή του. Σε εκείνο το σημείο του αγώνα είχα λίγο πιο γρήγορο ρυθμό και τον προσπέρασα, όμως μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω ο Στέργιος με ξαναπέρασε και συναντηθήκαμε και για μια τρίτη φορά λίγο μετά το 10ο χιλιόμετρο όπου τον ενθάρρυνα να κρατήσει τον σταθερό και χωρίς τα δικά μου σκαμπανεβάσματα ρυθμό του.

Ο συνοδός του Στέργιου του είπε ποιος είμαι την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε καθώς ο Στέργιος μπορεί να ακούσει μόνο την φωνή μου επειδή είναι τυφλός. Μιλώντας μάλιστα με τον προπονητή του μετά τον αγώνα έμαθα ότι ήταν κρυωμένος το προηγούμενο διάστημα πριν τον αγώνα και αυτός ήταν και ο λόγος που δεν έτρεξε σύμφωνα με τις δυνατότητες του. Να σημειώσω ότι οι ατομικές επιδόσεις του από τα 5 χιλιόμετρα μέχρι και τον Μαραθώνιο είναι σε πολύ αξιόλογα επίπεδα για την ηλικία του σε σύγκριση ακόμα και με αθλητές που δεν έχουν προβλήματα όρασης.

Όλοι σχεδόν οι δρομείς έχουμε μια γκρίνια και μια διάθεση να βρούμε ότι κάτι μας φταίει όταν δεν πετύχουμε την επίδοση που περιμέναμε: "Δεν κοιμήθηκα καλά χτες",
"Με πόναγε το πόδι/χέρι/μέση/πλάτη/οτιδήποτε μου". Όλοι μας έχουμε και μια δικαιολογία. Οι μόνοι που τρέχουν αδιαμαρτύρητα είναι οι αθλητές με ειδικές ικανότητες, όπως προτιμώ να τους λέω. Γι αυτό και χαίρομαι να τρέχω μαζί τους επειδή θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν μια και μόνο αναντίρρητη δικαιολογία για να μην σταθούν καν στην γραμμή της εκκίνησης, αλλά τελικά έχουν την μαγκιά να τρέξουν όσο καλύτερα μπορούν χωρίς δικαιολογίες.