Η Marie Buder ξεκίνησε το τρέξιμο μετά την ηλικία των 40 ετών και μέσα στα επόμενα εφτά χρόνια τερμάτισε σε 37 Μαραθωνίους.
Στα 52 της χρόνια πρόσθεσε στην προπόνηση της το κολύμπι και το ποδήλατο και έχει τερματίσει από το 1982 σε περισσότερους από 300 αγώνες Τριάθλου, συμπεριλαμβανομένων και 34 Ironman. Το 1996 τερμάτισε στο Ironman σε 14:27:14 σπάζοντας το παγκόσμιο ρεκόρ στην κατηγορία 65-69. Και στα 75 της το έτος 2005, η Buder έγινε η μεγαλύτερη σε ηλικία γυναίκα που τερμάτισε το Ironman στην Χαβάη που είναι από τους δυσκολότερους αγώνες Τριάθλου στον κόσμο. Το ίδιο κατόρθωμα το επανέλαβε και το 2006. Η Marie Dorthy Buder είναι σήμερα 77 ετών και είναι καλόγρια!
Η αδελφή Buder θυμάται ότι κάποτε προβληματιζόταν αν είναι σωστό για μια καλόγρια να συμμετέχει σε αγώνες. Τώρα πια δεν ανησυχεί "Δεν χρειάζεται να ζητάς συγνώμη για τα δώρα που σου δόθηκαν" λέει η ίδια "Πρέπει μόνο να ζητάς συγνώμη όταν δεν τα χρησιμοποιείς".
Πάντως αν ήταν κι άλλες καλόγριες σαν κι εκείνη, προσωπικά θα ήμουν πολύ πιο θρήσκος.
Στιγμιότυπα από την βράβευση της από τον Tim DeBoom δυό φορές πρωταθλητή στο Ironman
Παρασκευή 29 Φεβρουαρίου 2008
Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008
Αγώνας ΣΔΥΑ 20 χλμ
Την Κυριακή 24 Φεβρουαρίου έτρεξα στον αγώνα του ΣΔΥΑ από τον Άγιο Κοσμά στο Καβούρι και επιστροφή. Σήμερα δεν θα σας γράψω όμως για τον αγώνα μου, όχι γιατί δεν πέτυχα κάποιον στόχο, ούτε γιατί δεν τον ευχαριστήθηκα αλλά γιατί έτυχε να τρέξω μαζί με τον δρομέα Στέργιο.
Σε κάποιους αγώνες που συμμετέχω τρέχει και ο Στέργιος αλλά είμαστε σε διαφορετικούς ρυθμούς και δεν έχει τύχη να συναντηθούμε, αλλά αυτήν την φορά βρεθήκαμε να τρέχουμε μαζί στα πρώτα χιλιόμετρα του αγώνα. Χαιρέτησα τον Στέργιο που δεν με θυμόταν και του είπα ότι είμαι γνωστός του προπονητή του. Σε εκείνο το σημείο του αγώνα είχα λίγο πιο γρήγορο ρυθμό και τον προσπέρασα, όμως μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω ο Στέργιος με ξαναπέρασε και συναντηθήκαμε και για μια τρίτη φορά λίγο μετά το 10ο χιλιόμετρο όπου τον ενθάρρυνα να κρατήσει τον σταθερό και χωρίς τα δικά μου σκαμπανεβάσματα ρυθμό του.
Ο συνοδός του Στέργιου του είπε ποιος είμαι την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε καθώς ο Στέργιος μπορεί να ακούσει μόνο την φωνή μου επειδή είναι τυφλός. Μιλώντας μάλιστα με τον προπονητή του μετά τον αγώνα έμαθα ότι ήταν κρυωμένος το προηγούμενο διάστημα πριν τον αγώνα και αυτός ήταν και ο λόγος που δεν έτρεξε σύμφωνα με τις δυνατότητες του. Να σημειώσω ότι οι ατομικές επιδόσεις του από τα 5 χιλιόμετρα μέχρι και τον Μαραθώνιο είναι σε πολύ αξιόλογα επίπεδα για την ηλικία του σε σύγκριση ακόμα και με αθλητές που δεν έχουν προβλήματα όρασης.
Όλοι σχεδόν οι δρομείς έχουμε μια γκρίνια και μια διάθεση να βρούμε ότι κάτι μας φταίει όταν δεν πετύχουμε την επίδοση που περιμέναμε: "Δεν κοιμήθηκα καλά χτες",
"Με πόναγε το πόδι/χέρι/μέση/πλάτη/οτιδήποτε μου". Όλοι μας έχουμε και μια δικαιολογία. Οι μόνοι που τρέχουν αδιαμαρτύρητα είναι οι αθλητές με ειδικές ικανότητες, όπως προτιμώ να τους λέω. Γι αυτό και χαίρομαι να τρέχω μαζί τους επειδή θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν μια και μόνο αναντίρρητη δικαιολογία για να μην σταθούν καν στην γραμμή της εκκίνησης, αλλά τελικά έχουν την μαγκιά να τρέξουν όσο καλύτερα μπορούν χωρίς δικαιολογίες.
Σε κάποιους αγώνες που συμμετέχω τρέχει και ο Στέργιος αλλά είμαστε σε διαφορετικούς ρυθμούς και δεν έχει τύχη να συναντηθούμε, αλλά αυτήν την φορά βρεθήκαμε να τρέχουμε μαζί στα πρώτα χιλιόμετρα του αγώνα. Χαιρέτησα τον Στέργιο που δεν με θυμόταν και του είπα ότι είμαι γνωστός του προπονητή του. Σε εκείνο το σημείο του αγώνα είχα λίγο πιο γρήγορο ρυθμό και τον προσπέρασα, όμως μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω ο Στέργιος με ξαναπέρασε και συναντηθήκαμε και για μια τρίτη φορά λίγο μετά το 10ο χιλιόμετρο όπου τον ενθάρρυνα να κρατήσει τον σταθερό και χωρίς τα δικά μου σκαμπανεβάσματα ρυθμό του.
Ο συνοδός του Στέργιου του είπε ποιος είμαι την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε καθώς ο Στέργιος μπορεί να ακούσει μόνο την φωνή μου επειδή είναι τυφλός. Μιλώντας μάλιστα με τον προπονητή του μετά τον αγώνα έμαθα ότι ήταν κρυωμένος το προηγούμενο διάστημα πριν τον αγώνα και αυτός ήταν και ο λόγος που δεν έτρεξε σύμφωνα με τις δυνατότητες του. Να σημειώσω ότι οι ατομικές επιδόσεις του από τα 5 χιλιόμετρα μέχρι και τον Μαραθώνιο είναι σε πολύ αξιόλογα επίπεδα για την ηλικία του σε σύγκριση ακόμα και με αθλητές που δεν έχουν προβλήματα όρασης.
Όλοι σχεδόν οι δρομείς έχουμε μια γκρίνια και μια διάθεση να βρούμε ότι κάτι μας φταίει όταν δεν πετύχουμε την επίδοση που περιμέναμε: "Δεν κοιμήθηκα καλά χτες",
"Με πόναγε το πόδι/χέρι/μέση/πλάτη/οτιδήποτε μου". Όλοι μας έχουμε και μια δικαιολογία. Οι μόνοι που τρέχουν αδιαμαρτύρητα είναι οι αθλητές με ειδικές ικανότητες, όπως προτιμώ να τους λέω. Γι αυτό και χαίρομαι να τρέχω μαζί τους επειδή θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν μια και μόνο αναντίρρητη δικαιολογία για να μην σταθούν καν στην γραμμή της εκκίνησης, αλλά τελικά έχουν την μαγκιά να τρέξουν όσο καλύτερα μπορούν χωρίς δικαιολογίες.
Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2008
Ημιμαραθώνιος Υμηττού
Την Κυριακή 3 Φεβρουαρίου συμμετείχα στον αγώνα δρόμου βουνού του Υμηττού. Ο καιρός ήταν ιδανικός για τρέξιμο με αρκετή όμως πρωινή υγρασία. Βέβαια αργότερα όταν βγήκε για τα καλά ο ήλιος η υγρασία υποχώρησε και μετά τον τερματισμό απολαύσαμε την λιακάδα στο γρασίδι του σταδίου του Χολαργού. Ο αγώνας ήταν και φέτος εξαιρετικά άρτια οργανωμένος με σταθμούς ποτών, με αποδυτήρια για να αλλάξουμε πριν και μετά τον αγώνα και κυρίως με κέφι και ενθουσιασμό από τους εθελοντές.
Χάρηκα που είδα φίλους και γνωστούς και τα είπαμε από κοντά, μια και για μένα αυτός ήταν ο πρώτος αγώνας δρόμου για το 2008. Αγωνιστικά δεν πήγα όπως περίμενα γιατί με ταλαιπώρησε ένα τράβηγμα χαμηλά στους κοιλιακούς στα τελευταία 6 χιλιόμετρα του αγώνα και αναγκάστηκα να κάνω jogging μέχρι να τερματίσω. Μέχρι την μεγάλη ανηφόρα στην αναστροφή στο δέκατο περίπου χιλιόμετρο πήγαινα σχετικά καλά αν και παρασύρθηκα λίγο στις κατηφόρες προσπαθώντας να ακολουθήσω έναν άλλο δρομέα (από τον περσινό αγώνα ήξερα ότι είναι καλύτερος από μένα σε επιδόσεις οπότε ήταν λάθος τακτικής γιατί άνοιξα το ρυθμό μου και αυτό μάλλον με κούρασε). Ο φίλος Αντώνης που τρέχαμε μαζί σε εκείνο το σημείο συγκρατήθηκε κάπως για να τρέξουμε παρέα και μετά στην ανηφόρα είχε περισσότερες δυνάμεις και έφυγε δυνατά. Άντεξα όσο μπορούσα στην ανηφόρα, αν και άρχισα να βλέπω δρομείς να με προσπερνάνε αλλά δυστυχώς μετά στην κατηφόρα ήμουν "μαγκωμένος" και δεν μπορούσα να ανοίξω τον ρυθμό μου στον βαθμό που είχα αρχικά σχεδιάσει. Ο δικέφαλος μυς στο δεξί μου πόδι άρχισε να διαμαρτύρεται και πήγα πιο αργά στην απότομη κατηφόρα που είναι το αγαπημένο μου σημείο στον αγώνα.
Μετά το μικρό κομμάτι της ασφάλτου, ξαναμπαίνοντας στο στενό μονοπάτι οι κοιλιακοί άρχισαν να με πονάνε σε κάθε προσγείωση στο έδαφος. Δοκίμασα να κόψω τον ρυθμό, να ξανανοίξω ρυθμό μου αλλά το πρόβλημα χειροτέρευε. Οπότε αναγκαστικά άρχισα το jogging κάνοντας όσο μπορούσα στην άκρη για να περάσουν οι άλλοι δρομείς. Μετά την υπόγεια διάβαση της Αττικής οδού μια εθελόντρια με είδε να υποφέρω, με ρώτησε αν είμαι καλά και όταν της απάντησα ότι είχα ένα τράβηγμα προσφέρθηκε να μου βάλει πάγο. Της είπα ότι δεν ήθελα γιατί ο πόνος ήταν στην κοιλιακή χώρα και την ευχαρίστησα. Φάνηκε πάντως η προθυμία των εθελοντών που δεν ήρθαν στον αγώνα σαν αγγαρεία αλλά με διάθεση να προσφέρουν. Μπράβο τους, πραγματικά το χάρηκα και τους ευχαριστώ και για τα χειροκροτήματα και τις παροτρύνσεις προς όλους τους φίλους δρομείς.
Όταν ξαναβγήκα στην άσφαλτο βρήκα τον φίλο μου τον Σπύρο και μου έκανε παρέα στο χαλαρό τρέξιμο μου μέχρι το στάδιο και βρήκαμε και μια καλή ευκαιρία να τα πούμε λίγο. Μετά τον τερματισμό πήγα άλλαξα, έκανα το ζεστό μου μπάνιο, έφαγα το σάντουιτς και ήπια το τσάι που μας πρόσφεραν οι διοργανωτές. Στις απονομές στον στίβο τα είπαμε με τους φίλους και γνωστούς και χαλαρώσαμε στο γρασίδι.
Χάρηκα που είδα φίλους και γνωστούς και τα είπαμε από κοντά, μια και για μένα αυτός ήταν ο πρώτος αγώνας δρόμου για το 2008. Αγωνιστικά δεν πήγα όπως περίμενα γιατί με ταλαιπώρησε ένα τράβηγμα χαμηλά στους κοιλιακούς στα τελευταία 6 χιλιόμετρα του αγώνα και αναγκάστηκα να κάνω jogging μέχρι να τερματίσω. Μέχρι την μεγάλη ανηφόρα στην αναστροφή στο δέκατο περίπου χιλιόμετρο πήγαινα σχετικά καλά αν και παρασύρθηκα λίγο στις κατηφόρες προσπαθώντας να ακολουθήσω έναν άλλο δρομέα (από τον περσινό αγώνα ήξερα ότι είναι καλύτερος από μένα σε επιδόσεις οπότε ήταν λάθος τακτικής γιατί άνοιξα το ρυθμό μου και αυτό μάλλον με κούρασε). Ο φίλος Αντώνης που τρέχαμε μαζί σε εκείνο το σημείο συγκρατήθηκε κάπως για να τρέξουμε παρέα και μετά στην ανηφόρα είχε περισσότερες δυνάμεις και έφυγε δυνατά. Άντεξα όσο μπορούσα στην ανηφόρα, αν και άρχισα να βλέπω δρομείς να με προσπερνάνε αλλά δυστυχώς μετά στην κατηφόρα ήμουν "μαγκωμένος" και δεν μπορούσα να ανοίξω τον ρυθμό μου στον βαθμό που είχα αρχικά σχεδιάσει. Ο δικέφαλος μυς στο δεξί μου πόδι άρχισε να διαμαρτύρεται και πήγα πιο αργά στην απότομη κατηφόρα που είναι το αγαπημένο μου σημείο στον αγώνα.
Μετά το μικρό κομμάτι της ασφάλτου, ξαναμπαίνοντας στο στενό μονοπάτι οι κοιλιακοί άρχισαν να με πονάνε σε κάθε προσγείωση στο έδαφος. Δοκίμασα να κόψω τον ρυθμό, να ξανανοίξω ρυθμό μου αλλά το πρόβλημα χειροτέρευε. Οπότε αναγκαστικά άρχισα το jogging κάνοντας όσο μπορούσα στην άκρη για να περάσουν οι άλλοι δρομείς. Μετά την υπόγεια διάβαση της Αττικής οδού μια εθελόντρια με είδε να υποφέρω, με ρώτησε αν είμαι καλά και όταν της απάντησα ότι είχα ένα τράβηγμα προσφέρθηκε να μου βάλει πάγο. Της είπα ότι δεν ήθελα γιατί ο πόνος ήταν στην κοιλιακή χώρα και την ευχαρίστησα. Φάνηκε πάντως η προθυμία των εθελοντών που δεν ήρθαν στον αγώνα σαν αγγαρεία αλλά με διάθεση να προσφέρουν. Μπράβο τους, πραγματικά το χάρηκα και τους ευχαριστώ και για τα χειροκροτήματα και τις παροτρύνσεις προς όλους τους φίλους δρομείς.
Όταν ξαναβγήκα στην άσφαλτο βρήκα τον φίλο μου τον Σπύρο και μου έκανε παρέα στο χαλαρό τρέξιμο μου μέχρι το στάδιο και βρήκαμε και μια καλή ευκαιρία να τα πούμε λίγο. Μετά τον τερματισμό πήγα άλλαξα, έκανα το ζεστό μου μπάνιο, έφαγα το σάντουιτς και ήπια το τσάι που μας πρόσφεραν οι διοργανωτές. Στις απονομές στον στίβο τα είπαμε με τους φίλους και γνωστούς και χαλαρώσαμε στο γρασίδι.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
