Μαραθώνιος Φλωρεντίας 25/11/2007

Με δύο λέξεις: το επιθυμητό αποτέλεσμα δεν ήρθε. Ο στόχος ήταν για > 3:05 και ο τελικός χρόνος ήταν 3:14.

Το κλίμα το πρωί πριν την εκκίνηση στην παρέα ήταν πολύ καλό με φωνές, αστεία και φασαρία στο λεωφορείο που μας πήγε προς την εκκίνηση. Στην εκκίνηση είχε πολύ κόσμο και είδα για πρώτη φορά και αθλητές με τα αναπηρικά αμαξίδια που ετοιμαζόντουσαν κι εκείνοι για τον δικό τους αγώνα. Ο καιρός ήταν σχετικά δροσερός, με διαστήματα συννεφιάς και ήλιου αλλά με αρκετή υγρασία κυρίως λόγω της βροχής που είχε πέσει το προηγούμενο βράδυ.

Δεν έκανα κάποια προθέρμανση μόνο μερικές διατάσεις και μπήκαμε όλη η παρέα πίσω από τα κάγκελα της εκκίνησης. Στις 9:15 δόθηκε η εκκίνηση (με μια αλλαγή αντί για τις 9:00 λόγω της τηλεοπτικής μετάδοσης του αγώνα). Φύγαμε μαζί με τον φίλο Λάζαρο για να τρέξουμε παρέα με στόχο τις 3 ώρες. Μετά τα πρώτα μέτρα πήρα τα πρώτα 2 τζελ μαζί με λίγο νερό που είχα μαζί μου σε ένα μπουκάλι. Στην κατηφόρα ο ρυθμός ήταν εύκολος και το μόνο πρόβλημα ήταν να μπορέσουμε να προσπεράσουμε τα γκρουπ που μερικές φορές έκλειναν όλο τον δρόμο. Βγήκαμε για λίγο στον ποδηλατοδρόμο και ξεπεράσαμε κι αυτό το εμπόδιο.

Μετά την κατηφόρα μπήκαμε και πάλι μέσα στους δρόμους της πόλης και αρχίσαμε να τρέχουμε με τον ρυθμό που είχαμε βάλει σαν στόχο. Μέχρι το 20ο χιλιόμετρο ο ρυθμός μας έπεσε λίγο και τελικά περάσαμε το μισό Μαραθώνιο σε 1:33. Ο στόχος των 3 ωρών άρχισε να απομακρύνεται και ο νέος στόχος ήταν το 3:06 περίπου. Λίγο μετά τον ημιμαραθώνιο όμως ο φίλος Λάζαρος χρειάστηκε να σταματήσει για λίγο και χάσαμε επαφή (ο ίδιος μου είπε μετά τον αγώνα ότι εξακολούθησε να με βλέπει αλλά μετά από το 30ο χιλιόμετρο πόνεσε το γόνατο του και έμεινε πιο πίσω).

Συνέχισα να τρέχω πλέον μόνος μου και έφτασα στο καλύτερο μέρος της διαδρομής από το 25ο μέχρι το 30ο χιλιόμετρο: αρκετός κόσμος και με ενθουσιασμό. Το συναίσθημα του να τρέχω με φωνές και χειροκροτήματα ήταν αληθινά μοναδικό, από τα καλύτερα αγωνιστικά χιλιόμετρα στην (σύντομη) αθλητική μου καριέρα ως δρομέας. Εξαφανίστηκε ως δια μαγείας όλη η κούραση και ένοιωθα να τρέχω χωρίς σχεδόν να προσπαθώ. Ίσως όμως παρασύρθηκα λίγο γιατί οι σφυγμοί μου ανέβηκαν αρκετά. Μοναδικό άλλο αξιοσημείωτο στα πρώτα 30 χιλιόμετρα για μένα ήταν η τροφοδοσία μου σε τζελ που έγινε με βάση το πρόγραμμα: 2 τζελ στο 10ο χιλιόμετρο, άλλα 2 στο 20ο χιλιόμετρο και 1 τζελ στο 30ο χιλιόμετρο. Φυσικά ήπια μαζί με τα τζελ και νερό αλλά όχι πολύ γιατί δεν το είχα ανάγκη λόγω του καιρού.

Δυστυχώς όμως μετά η κατάσταση άλλαξε: ελάχιστος κόσμος στο πάρκο που τρέχαμε και όλοι οι θεατές-περαστικοί εντελώς αδιάφοροι για τον αγώνα έκαναν απλά την βόλτα τους. Η ψυχολογία έπεσε από το ζενίθ στο ναδίρ και σε συνδυασμό με την κόπωση μετά το 32ο χιλιόμετρο είχαν σαν αποτέλεσμα να πέσει ο ρυθμός μου πάρα πολύ. Ο μόνος τρόπος να κρατήσω τον ρυθμό μου ήταν να προσπαθώ να κυνηγάω να φτάσω άλλους δρομείς που προπορευόταν στην διαδρομή. Αυτό κράτησε για μερικά χιλιόμετρα μόνο γιατί μετά το 35ο χιλιόμετρο ο ρυθμός μου άρχισε να πέφτει κι άλλο.

Παράλληλα άρχισα να αισθάνομαι πόνους και υποψία κράμπας στις γάμπες και μια σουβλιά δεξιά στην περιοχή του συκωτιού. Ήταν πια αδύνατο να κρατήσω τον ρυθμό και τα τελευταία 2 χιλιόμετρα μου φάνηκαν ατελείωτα απλά έτρεχα για να φτάσω στον τερματισμό. Στο 42ο χιλιόμετρο με πέρασαν και οι λαγοί του 3:15 αλλά τελικά έτρεχαν με στόχο τον μεικτό χρόνο και όχι τον καθαρό. Παρόλα αυτά η προσπέραση ήταν άλλο ένα ψυχολογικό πλήγμα για μένα στα τελευταία μέτρα του αγώνα. Φτάνοντας προς τον τερματισμό, σίγουρος πια ότι έχει χαθεί το ατομικό ρεκόρ, σήκωσα τα χέρια και χαιρέτησα τους θεατές, πέρασα την γραμμή του τερματισμού και αφού ξεκουράστηκα για λίγο ξεκίνησα για να πάρω το μετάλλιο μου και τα ρούχα μου. Βρεθήκαμε στα αποδυτήρια με την υπόλοιπη παρέα και αφού τα είπαμε για λίγο και είδαμε όλους τους φίλους μας να τερματίζουν επιστρέψαμε σιγά-σιγά (κυριολεκτικά για μένα αφού τα πόδια μου ήταν "νεκρά") στο ξενοδοχείο.

Υ.Γ. Τις επόμενες μέρες θα γράψω τον τελικό απολογισμό του αγώνα και θα βάλω τους στόχους για το 2008.